زخمی پنهان بر پیکر اعتماد عمومی؛

دروغگویی؛ عادتی کوچک/فاجعه‌ای بزرگ

به گزارش بازتاب ایلام، جامعه‌ای که در آن دروغگویی رواج پیدا کند، دیر یا زود اعتماد عمومی را از دست می‌دهد و جامعه بدون اعتماد، مانند بدنی‌‌است که خون در رگ‌هایش نمی‌چرخد. قانون بی‌اثر می‌شود، دوستی‌ها سطحی می‌شوند و صداقت به حماقت تعبیر می‌گردد.

دروغگویی ابتدا از ترس شروع می‌شود: ترس از قضاوت، از تنبیه، از دست دادن موقعیت یا منفعت. اما به مرور، به ابزار بقا تبدیل می‌شود. انسانِ دروغگو دیگر برای نجات خود دروغ نمی‌گوید، بلکه برای زیستن در دنیای ساختگی خود به دروغ وابسته می‌شود و این همان لحظه‌ای‌است که شخصیت می‌میرد، هرچند بدن هنوز زنده است.

دروغگو شاید موقتاً موفق شود اما در نهایت، قربانی ساخته‌ی خودش می‌شود.

زیرا هیچ دروغی، هرچقدر هم ماهرانه گفته شود، تا ابد دوام نمی‌آورد. واقعیت مثل نوری که از میان پرده‌ها عبور می‌کند، بالاخره راه خود را باز می‌کند.

جامعه‌ای که در آن راستگویی ارزش و دروغگویی ننگ تلقی شود، دیر یا زود به بلوغ اخلاقی و توسعه واقعی می‌رسد اما جامعه‌ای که دروغ را توجیه کند، خودش را فریب داده است و هیچ فریبی، خطرناک‌تر از خودفریبی نیست.