بازتاب ایلام- لطیف صادقی/معاون استاندار و فرماندار ویژه شهرستان دهلران: براستی که جانبازان قطع عضو اسطوره های بی بدیل صبر و مقاومتند.
چند لحظه درنگ و قدری تصور کنید دست و پایت قطع و بیش از سی سال از نعمت بینایی محروم و بر روی ویلچر جابجا و زندگی را در چنین فضایی سپری می کنید.
آری نه در عالم واقعیت، فقط تصورش در عالم خیال هم برایمان سخت و طاقت فرساست.
براستی که آنان با خدا معامله میکنند و حساب و کتابشان با خدای رحمان و رحیم است.
و اما در چنین شرایطی یک زن واقعی و فرشته ای به نام همسر میتواند زندگیت را بسازد و با فداکاری تمام در کنار شیری بی دست و پا و نابینا بماند و پروانه وار دورش بگردد.
در فقر و آوارگی در میان سرما و گرما، گرما بخش زندگی سرد و طوفان زده شیر خدا شود، او دلاور افتاده برخاک فداکاری را، تنها نمی گذارد، با او و مرامش همراهی میکند به خوبی.
از جسم زخم خورده و ناقصش مراقبت میکند و با پخش صوت ملکوتی قرآن و پهن کردن سجاده، از اذان گفتن شوهر لذت می برد و معنویت وجودی همسر را تقویت میکند.
زن زندگی، به یک فرزند قبل از مجروحیت بسنده نمی کند و آنان را به عدد مقدس هفت می رساند و در عین سادگی و بدور از تجمل گرایی با عشق بر دستان بریده معشوق بوسه میزند.
اصلاً گور بابای شیرین و فرهاد، انگار که هیچ اتفاقی نیافتاده است
آه و ناله و شکوه نمی کند هیچ، شکر گذار خدایی میشود که توفیق قرارگیری در مسیر(رحمانی خدا محور) پرا به وی عطا کرده است و عاشقانه زندگی میکند و این چنین برای خودش تبدیل به اسطوره ای قابل تحسین میشود.
آری؛ ثریا کهزادی میتواند خلاصه ای از زینب و فاطمه و معصومه و خدیجه ای برای دوران ما باشد و باید نام او را بر روی تخته سنگها و صخره های مانشت حکاکی کرد و از او مجسمه و تندیسی ساخت که الگوی زنان و مادران و دختران ایران زمین باشد.... همین ...
نگارنده: لطیف صادقی
