بازتاب ایلام/فاطمه محمدمرادی: پس از به وجود آمدن خلقت، دهکده ی سیاه و سفید علم، با آفریده شدن معلم به یک شهر رنگارنگ تبدیل شد.
رنگ های آرامش بخشی که با ترکیب محبت، امید و عشق، همه جا را معطر کرده بود.
همه جا، حرف از بهشتِ علم بود که صاحب همگی آن، یک فرشته است به نام معلم.!
معلم به کلاس علم وارد شد و همه ی بچه ها در مقابل پای نماینده ی خداوند از سر جاهای خود برخاسته و به احترام معلم، ایستاده اند.
معلم بعد از خوش آمد گویی، در جایگاه از خود گذشتگی ایستاد و بعد از گرفتن کتاب ایثار در دست، در جلوی تخته سیاه، سیاهی های تربیت را با گچ سفید، پاک نمود و درس را آغاز کرد.
اولین درس کتاب ایثار، فرشته ای به نام "معلم" بود که همه ی بچه ها با شنیدن نام او، برخاستند و کف زدند.
معلم کتاب را بست و از بچه ها خواست که به صف بایستند؛ همگی به صف شدند که معلم اولین دانش آموز را در آغوش گرفت و با بال هایی از علم که بر روی دوش های زحمت کش اش، قرار داشتند صورت بچه ها را نوازش می نمود و آنها را به راه ابریشمِ علم، در بهشت راهی می کرد.
همه ی بچه ها تبدیل به فرشته هایی شدند که معلم ها با در میان گذاشتن جانشان و با خریدن خستگی ها، آنها را به این درجه رسانده اند.
معلمان، مانند همان شاپرک هایی هستند که با زیبایی وجودشان انرژی مثبت را به دانش آموزان منتقل می کنند، شاپرک هایی که با ارتباط با گل های آبرنگی، مژده ی سرسبزی را می دهند.
معلم همانند خورشید می درخشد و همانند ماه، به روح زیبایی می دهد.
"ای خورشید و ماهِ علم، روزت مبارک!"
