فاطمه محمدمرادی/ بازتاب ایلام: طبیعت را باید با جان و دل خریدار شد، زیرا بی زبان هایی را به بالین خود کشیده که تنها امید به زندگی شان یک آشیانه در دل تنه درخت هایی است که از جنس تکیه گاهی همچون کوه است.
نگهبان این محفظه که خداوند دورش را سیم بی خار سبز کشیده، وروجک جثه کوچکی است به نام "سنجاب" که خود بدون حتی یک پلک به هم زدن مراقب همه جا هست.
درست است که کوچک جثه است اما عقلی دارد که انسان در مواجهه با او برایش تحسین می سراید و در ذهن خود می گوید: "فلفل نبین چه ریزه، بشکن ببین چه تیزه".
این پاسبان کوچک، نگهبان آلاچیق هایی است که سرپناه دارکوب و دیگر پرندگان است؛ علاوه بر نگهبانی، خود نیز سازنده آشیانه ای است برای همنوعان اش که توانایی ساخت سرپناه برای خود ندارند.! در آنجاست که می فهمیم، لقب سلطان را باید به ریزه میزه محافظ داد نه به شیر جنگلی که فقط نامش سلطان است.
سنجاب آنقدر حیوان مفیدی است که بلوط هایی را که برای زمستان جمع آوری می کند در زیر خاک قرار می دهد تا برای زمستان، سیلویی از مواد غذایی داشته باشد، اما سنجاب قصه ما، کمی کند حافظه است.
بعد از مدتی در حافظه اش نمی گنجد که توشه غذایی اش را در کجا گذاشته است، پس آنها به درخت های بلند قامتی تبدیل می شوند که هم سرپناه بی پناهان می شوند و هم ثمره ای می دهند که مواد خوراکی سایر موجودات را تامین می کنند.
کاش ما هم تیشه و تبر را فراموش کنیم و نخراشیم صورت فرزند سنجابی که فقط مایه سود یک جنگل است؛ قطع نکنیم دست و پای درختی را که همچون ما انسان ها، زنده است و تشنه خوبی است نه ظلم؛ سعی نکنیم حتی به خاطر خودمان هم که شده، نفس یک جنگل را حبس کنیم، زیرا ما از ثمره این درخت، سلامتی مان را تامین می کنیم.
پس طبیعت، به عشق کوچولویِ نیک صفتش، زنده و پایدار می ماند و مسئولیت ما انسان ها این است که منابع طبیعی را حافظ باشیم و طوری زندگی کنیم که مانند سنجاب، برای جنگل زندگی مان مفید باشیم.
از حیوانات اطرافمان، درس خوب زیستن را بیاموزیم و نگهبانی باشیم برای آشیانه هایی که پناه هم نوعان مان هستند و حتی آنقدر دل پاک باشیم که مانند ریزه میزه، دلسوز خوبی باشیم که برای نیازمندهای دورگردمان، آلاچیق هایی بسازیم که سرپناهشان در مقابل مشکلات باشند.
پاس بداریم سرزمین بلوط هایی که وروجک جنگل، آنها را در دل زمین سبز می کارد و حافظ طبیعتی باشیم که پناهنده هایی را مانند مادر، در آغوش گرم خود می کشد که اول به خداوند دل بسته اند، دوم به تخته فرش سبز آفریدگار که دارای پستی و بلندی های برجسته ای است که قطعاً در خلق آن نیز حکمتی است.
ما نباید آنقدر دل سنگ باشیم که خراب کننده خانه هایی باشیم بر سر مخلوقاتی که توسط نقاش چیره دستی طراحی شده اند که ناظر بر تمام کارهایمان است؛ هیچ وقت حیوانات را وارد قفسه زندان نمایی نکنیم که حبس شده باشند در زندانی که زندانبان اش ما باشیم.
برای حیوانات؛ آزادی ملاک خوشبختی است بعد از تامین آب و غذا که وقتی در زندان ما گرفتار باشند، حسرت این را می خورند که دیگر هم بازی های شان در حال زیستن بر روی زمین خدا هستند و این حسرت، گاه باعث جنون این بی زبان ها می شوند و با خود می گویند، مرگ بهتر از زندگی در دام انسان هاست.
سعی کنیم باعث حال خوب همگان باشیم نه باعث رنج و عذاب بی زبان هایی همچون پرنده و خرگوش و...
ما از همگان خواستاریم که طبیعت را همچون فرزند خود بدانیم و بگذاریم فرزندان طبیعت نیز، آزادانه در زیر سایه بزرگ پروردگار زندگی کنند.
