بازتاب ایلام/سعدیه کرمی: در ماه های پایانی سال ۹۸ بود که شایعه شیوع و فراگیری یک بیماری بسیار مسری و خطرناک به نام"کرونا" در کشور چین در عالم پیچید و همه نگران بودیم و فکر نمی کردیم که این بلا به زودی به ایران بیاید.
شنیدیم و متلاطم شدیم که این بیماری در پشت دروازه ها و مرزهای ایران در کمین است و متاسفانه نخستین بیمار کرونایی در استان قم مبتلا شد و این بیماری مهلک و خطرناک همه مردم را به شدت نگران کرد و به سرعت برق و باد گسترش یافت و هر روز به هر شهر، محله و خانهای سرک می کشید و اغلب مردم را گرفتار کرد و همچنان نیز می تازد.
با به وجود آمدن این بیماری کشنده و خطرناک خیلی از مردم، عزیزان شان را و عده زیادی نیز شغل و کسب و کارشان را از دست دادند، صله ارحام، نمازهای جمعه و جماعت، عید دیدنی، عیادت، ملاقات، عزاداری، تفریح، مسافرت، شب نشینی، دید و بازدید و...؛ تعطيل و بسیار کمرنگ شد مردم بیش از پیش افسرده و عاصی شدند.
یک سال از این ماجرای تلخ می گذرد و متأسفانه نه از دوا خبری هست و نه از درمان و نه از واكسن و نه از معجزه ای؛ متاسفانه هر آنچه از دارو درمان شنیده می شود، احتمالی است و تا کنون به قطیعیت نرسيده است.
هر روز که آمار کشته ها را در دنیا و کشور مشاهده می کنیم، بسیار ناراحت کننده است و هر روز آرزو داریم که این آمارها به حداقل برسد.
در مبارزه با این بلا؛ شخصیت ها، پزشکان، پرستاران و عزیزان زیادی عروج یافتند و متاسفانه این تراژدی غمناک هر روز نیز ادامه دارد و هر روز خبرهای تلخی مخابره می شود.
دیگر از زیبایی و شو خی و شلوغی مدارس خبری نیست و فرزندانمان که ادامه تحصیلات شان را از طریق برنامه شاد پیگیری می کنند، تمایل زیادی به درس و تحصيل ندارند و چه بسا برخی از دانش آموزان نیز ترک تحصیل کرده اند.
کرونا به هیچ کس رحم نمی کند نه کوچک و نه بزرگ، نه پیر و نه جوان، نه پزشک و نه ورزشکار، نه هنرمند و نه خبرنگار، نه سیاسی و نه اقتصادی، نه فقیر و نه غنی. اما درس های بسیاری را به ما آموخت.
کرونا به ما یاد داد تا قدرشناس خالق سبحان باشیم و قدر عافیت و سلامت مان را بدانیم.
کرونا به ما یاد داد تا قدر حیات را بدانیم و آن را ارج نهیم و به جای کینه و کدورت؛ مهر بورزیم و فاصله ها را کم و دلها را به هم نزدیک کنیم.
کرونا به ما یاد داد که علم همچنان بهتر از ثروت است چرا که ثروت های میلیاردی هم نمی توانند بیماران کرونایی را از چنگال این ویروس منحوس نجات دهند و اگر قرار است فرجی حاصل شود، تنها از راه علم و دانایی است.
کرونا به ما یاد داد که مرگ از رگ گردن به ما نزدیک تر است و یک ویروس می تواند تمام نظم جهان و غرور کاذب بشر را به هم بریزد.
کرونا به ما یاد داد که علم بشری همچنان در ابتدای راه است و تا رسيدن به ایده آل ها، فرسنگ ها فاصله دارد.
کرونا به ما یاد داد که مال و منال و مکنت و دارایی ها نمی توانند ما را از چنگال یک ویروس برهانند و اندکی باید برای سرای باقی تلاش کنیم و به دنیای فانی دلبسته و وابسته نباشیم.
کرونا به ما یاد داد تا زنده ایم برای دستگیری از نیازمندان، انفاق، کار نیک، صلح و سازش، نیکی به اطرافيان و جامعه تلاش کنیم و بدی های مان را به حداقل برسانیم.
کرونا مانند برگ خزان، عمر انسان را میگیرد و خواهد گرفت. هر روز به انتظار مینشینیم تا ریشه کن شود اما همچنان تغییر شکل و شمایل می دهد و گریبانگیر مردم می شود. همه مات و مبهوت مانده و دست به دعا شده ایم شاید فرجی حاصل شود.
آری! این آژیر و هشدار همچنان قرمز است پس بیایید تا وقت هست، بیدار شویم و گذشته های خراب خود را اصلاح کنیم و برای بهتر زيستن و بهتر شدن، خود را بیش از پیش آماده کنیم.
امیدواریم با دعای همگان و با تلاش دانشمندان و با رعایت پروتکل های بهداشتی؛ هر چه زودتر شاهد ریشهکنی این بلای خانمانسوز و عالم سوز باشیم.
